Większa obecnie szansa przeżycia tych chorych powoduje zwiększenie się ich liczby w społeczeństwie i wymaga zorganizowanej opieki medycznej społecznej w zakładach zamkniętych bądź w domu chorego. Jest to także jedna z przyczyn integracji działania ochrony zdrowia i pomocy społecznej. Instytucje wykonujące główne funkcje ochrony zdrowia są określane nazwą zakładów społecznych służby zdrowia zgodnie z brzmieniem ustawy z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia- (Dz. U. z 1948 r., nr 55, poz. 434). Optymalnym obecnie etapem rozwoju organizacyjnego ochrony zdrowia staje się forma opieki kompleksowej, która charakteryzuje ‘ się przede wszystkim tym, że wszystkie instytucje tworzą łącznie • jednolitą całość organizacyjną i funkcjonalną, w celu zapewnienia społeczeństwu. pełnego zakresu opieki profilaktyczno-leczniczej oraz ciągłości tej opieki. W zależności od zakresu i metod działania poszczególnych in* stytucji w kompleksowej ochronie zdrowia są one grupowane organi- ‘ zacyjnie w zespoły służb jednoimiennych (tj. instytucji o podobnym zakresie L metodach działania), np.:
opieka sanitarno-epidemiczna obejmuje instytucje, których dominującym zakresem działania jest profilaktyka pierwszej fazy, a główną metodą działania — nadzór zapobiegawczy i bieżący. Zasadniczym zadaniem-tego działu służby zdrowia jest troska o zapewnienie właś ciwego stanu sanitarno-zdrowotnego kraju, a więc kontrola stanu sanitarnego miast i osiedli, zwalczanie ognisk chorób zakaźnych, nadzór nad warunkami pracy i bytu ludności, nadzór nad żywnością żywieniem oraz nad przestrzeganiem ustalonych norm i przepisów sanitarnych w odniesieniu do wszystkich praktycznie dziedzin życia społecznego.
