Nie wyposaża jej automatycznie w umiejętność praktycznego pokonywania trudów życia codziennego. Procesy obronne dokonujące się w psychice są raczej w niewielkim stopniu zależne od poziomu inteligencji, ustalanego na podstawie testów. Sam wysoki poziom inteligencji nie chroni jednostki przed oszukiwaniem samej siebie, oszukiwaniem życia, nie chroni też przed nerwicą. Inteligencja określona standardowymi testami jest drobnym elementem integralnej struktury psychicznej, jej poziom nie ma więc większego wpływu na sukcesy czy też porażki życiowe. Inteligencja (zgodnie z klasyczną definicją) jest czynnikiem mocno przecenianym w strukturze osobowości, natomiast nie docenia się znaczenia innych obszarów psychiki. Wyolbrzymianie znaczenia inteligencji jest zrozumiałe, ponieważ, jak ogólnie wiadomo, od rozpoczęcia nauki w szkole, a więc już od szóstego roku życia, system edukacji koncentruje się wyłącznie na rozwijaniu sprawności umysłowej dziecka, a zaniedbuje lub wręcz ignoruje rozwój pozostałych sfer osobowości. W naszym społeczeństwie kładzie się przede wszystkim nacisk na kształcenie pracowitej siły roboczej, armii zdyscyplinowanych pracowników, zdolnych do praktycznego, funkcjonalnego rozwiązywania problemów fachowych, praktycznych i teoretycznych. Zdrowa psychika i poczucie szczęścia w życiu mają znaczenie drugorzędne wobec priorytetu sprawności umysłowej.
