Wyparte tendencje i urazy psychiczne pozostają nadal podświadomie aktywne, ulegają pewnym modyfikacjom, a przy każdej nowej próbie świadomego ujawnienia się są ponownie blokowane. Do obronnej reakcji wypierania dołącza się kolejny akt obrony. Możliwości jest tu wiele: między innymi omawiana wcześniej technika identyfikacji z autorytetem czy introjekcja zachowań apodyktycznych, budzących lęk przed karą. W ten sposób wyparty protest w postaci frustracji jest przenoszony na otoczenie. Wyparte treści i tendencje są rzutowane na otoczenie: „Nie ja, lecz oni przejawiają zakazane pragnienia seksualne; nie ja pragnę sprzeciwiać się ciemiężeniu i wyzyskowi, lecz to oni są zbuntowanym stadem, które trzeba trzymać krótko, bo inaczej z żądzy zemsty doprowadzą do chaosu”. Rzutowanie jest wspomagane przez dodatkowe metody obronne, w rezultacie więc jest tak skuteczne, że jednostka traci rozeznanie, jakie treści wyparła i z jakiego powodu. A gdy się jej uświadamia, że były to treści seksualne albo chęć przeciwstawienia się, zarzuca terapeucie niedopuszczalne praktyki psychologiczne i gwałtownie broni się (opór) przed terapią, mimo że zgłosiła się licząc na pomoc specjalisty.
