Miejscowe zaopatrywanie w wodę polega na wykorzystaniu wód podziemnych, czerpanych za pomocą różnych rodzajów studni. Ze względu na sposób wykonania otworu studziennego i jego obudowania rozróżniamy trzy rodzaje studni: a) kopane, zwane opuszczanymi, b) świdrowe, zwane abisyńskimi, c) wiercone, zwane artezyjskimi. Studnie kopane budowane są z kręgów betonowych, na głębokości co najmniej 6 metrów; pożądana jest głębokość 10—15 metrów. Studnie te powinny odpowiadać następującym warunkom: cembrowina powinna wystawać co najmniej 80—100 cm od ziemi i być przykryta odpowiednim obudowaniem zamykanym. Wodę należy czerpać wiadrem przymocowanym na stałe (jeżeli nie korzysta się z pompy). Studnię powinien otaczać pas ochronny, wybrukowany lub wybetonowany, ze spadkiem na zewnątrz. Według przepisów sanitarnych najmniejsza odległość studni od ustępu, obory, gnojowisk i innych zanieczyszczeń musi wynosić 10 metrów. Studnie świdrowe służą do pobierania wody z głębokości płytszej, 6—7 metrów. Zwykłe korzysta się z nich w terenie piaszczystym i dlatego ich głębokość może byić mniejsza (piasek jest materiałem dobrze filtrującym wodę). Studnia taka składa się z kolumienki, wewnątrz której umiesźczona jest rura stalowa, zakończona filtrem (siatka metalowa), na końcu którego jest świder. Nadaje się ona do stosowania w warunkach polowych, gdyż jej zmontowanie trwa zaledwie kilka godzin.
