Unikanie jest niesłychanie prostym mechanizmem obronnym: unika się wszystkiego, co wywołuje lęk, wzbudza niechęć albo grozi frustracją. Na różne sposoby ego stara się trzymać z dala od rzeczywistości. Jednym ze sposobów unikania jest przyjęcie roli widza: „Lepiej ty to zrób, a ja popatrzę”. Rola widza umożliwia uniknięcie aktywnej konfrontacji z życiem i jego problemami, dzięki czemu można uniknąć stresów i frustracji. Unikanie blokuje jednak proces kształtowania dojrzałej osobowości. Z zacisznego kątka i bezpiecznej odległości widz może wprawdzie poddawać krytyce różne zjawiska i napawać się pozornym poczuciem wyższości, ale poczucie to spoczywa na kruchym fundamencie. W społeczeństwach nastawionych na ostrą walkę konkurencyjną i osiąganie sukcesów mnóstwo ludzi przyjmuje wygodną rolę widza. Tylko bowiem człowiek o niesłychanie silnym poczuciu własnej wartości może na dłuższą metę wytrzymać stres nieustannej rywalizacji. Autorytarny styl wychowawczy, powszechnie doświadczany już od najwcześniejszego dzieciństwa, podkopuje pewność i wiarę w siebie, toteż praktyka unikania osiągnięć rozpoczyna się już w szkole.
