Industrializacja jednakże to nie tylko wzrost potencjału przemysłowego kraju i dynamiczne przekształcanie struktury zatrudnienia. Równocześnie stanowi ona także proces kształtowania się kadry o kwalifikacjach dostosowanych do potrzeb nowoczesnej, opartej na wysokiej technice gospodarki. Mówi o tym m. in. coraz większy udział w strukturze zatrudnienia pracowników z wyksżtałceniem wyższym średnim. Nie są to sprawy z punktu widzenia problematyki zdrowotnej obojętne. Zarówno w dziedzinie prognozowania sytuacji zdrowotnej społeczeństwa, jak i w planowaniu potrzeb kadrowych służby zdrowia zagadnienia te muszą być uwzględniane. Industrializacja bowiem stwarza zarówno nowe możliwości, jak i nakłada nowe obowiązki w zakresie stosowania zasad medycyny zapobiegawczej, których wykorzystanie jest szczególnie ważne z punktu widzenia efektywności wysiłków służby zdrowia. Przemiany społeczne towarzyszące industrializacji narzucają też konieczność przygotowania w odpowiednich proporcjach kadr specjalistów poszczególnych dyscyplin medycznych. Procesy urbaniżacji przebiegające w latach powojennych z wielką siłą, poważnie zmieniły strukturę społeczną kraju. W 1966 roku ludność zamieszkała w miastach i osiedlach wynosiła 50% ogółu ludności kraju; dla porównania warto pamiętać, że analogiczny wskaźnik w roku 1950 wynosił 39%, a w roku 1931 zaledwie 27,2%.
