Bronią się: „Wcale nie uważamy onanizmu za grzech, ale jak inaczej można tego zabronić, jeśli nie groźbą? Nie możemy przecież przyznawać się do kłamstwa, ponieważ osłabi to nasz autorytet”. Wielu rodziców całkiem serio wierzy, że psycholog poda im gotową receptę na szybkie i skuteczne wyparcie potrzeby z dziecięcej świadomości. Nie są w stanie pojąć, że psycholog pełni rolę adwokata dziecka, i są poirytowani, kiedy uświadamia im się ich własne mechanizmy wypierania. Wypierają oni własne poczucie winy i obłudę, a winą obarczają psychologa („kiepski z niego psycholog”). Mechanizm wypierania stosuje się nie tylko wobec pojawiających się impulsów biologicznych, lecz niemal we wszystkich sytuacjach zmuszających do spojrzenia w oczy nieprzyjemnej albo budzącej lęk prawdzie. Wówczas trzeba błyskawicznie schować głowę w piasek, byle tylko uniknąć otwartej konfrontacji z problemem. Wypieranie stosuje się najczęściej właśnie wtedy, gdy świadoma, otwarta konfrontacja z prawdą wywołuje lęk albo poczucie winy. Dlatego tak często technika ta jest stosowana na przykład w sytuacji samopotwierdzenia się wobec autorytetu, który budzi lęk.
