Z punktu widzenia’ teorii psychologicznej, stress można traktować jako czynnik, który może mieć zarówno negatywny, jak i pozytywny wpływ na zachowanie się człowieka. Jaki będzie ten wpływ zależy przede wszystkim od tego, czy stress przekroczy próg tolerancji. Istotne w związku z tym staje się pytanie, jakie czynniki decydują przekroczeniu lub nieprzekroczeniu owego progu tolerancji. Decydującym elementem jest — jak się wydaje — odporriość człowieka na stress, a pośrednio wszelkie czynniki w jakikolwiek sposób wpływające na tę odporność. Są ludzie, którzy szczególnie łatwo dają sobie radę z czynnikami stressowymi. Ta łatwość może być uwarunkowana specjalnymi walorami ośrodkowego układu nerwowego, pewnym zespołem cech psychicznych. Na tej podstawie wykształcają się cechy temperamentu umożliwiające człowiekowi zniesienie bardzo dużych obciążeń i utrzymanie niezakłóconego funkcjonowania w warunkach szybko zmieniających się, nawet w obliczu poważnego zagrożenia. Takie walory układu nerwowego zdarzają się jednak stosunkowo rzadko. Ogólnie rzecz biorąc, człowiek jest z fizjologicznego punktu widzenia przeciętnie odporny.
Cechy psychiczne, determinujące szczególną odporność na stress, uwarunkowane są nie tylko właściwościami układu nerwowego (wpływy genetyczne), ale również przebiegiem procesów wychowawczych we wczesnym okresie życia. Dzięki zabiegom wychowawczym może postać ukształtowana osobowość dobrze tolerująca stress.
