Korzystanie ze świadczeń służby zdrowia przez społeczeństwo rośnie dzięki rozszerzaniu kręgu osób korzystających z opieki bezpłatnej (w r. 1938 jedynie 15%, a obecnie ponad 70% ogółu ludności), rozbudowy zakładów służby zdrowia, organizowanie ambulansów ruchomych dla terenów pozbawionych stałych zakładów służby zdrowia, wprowadzeniu dla ogółu obywateli pełnej bezpłatności świadczeń profilaktycznych i leczniczych w odniesieniu do gruźlicy i chorób wenerycznych. Dwie główne tendencje charakteryzujące współczesne kieruhki zakresu działania ochrony zdrowia w Polsce to: Świadome i celowe kształtowanie warunków środowiskowych (fizycznych, biologicznych i społecznych), tak aby sprzyjały one zachowaniu i umacnianiu zdrowia. Świadome i celowe przesuwanie zakresó działania ochrony zdrowia z dotychczasowych form działalności głównie naprawczej (leczniczej) na działalność przede wszystkim zapobiegawczą (profilaktyczną). Zwiększanie się możliwości opanowania wielu znanych czynników chorobotwórczych, a przez te możliwości zapobiegania lub zmniejszania narażenia ustroju na ich szkodliwe działanie, stało się podstawą szeroko ujętej profilaktyki, która — jako najbardziej skuteczna korzystna metoda ochrony zdrowia społeczeństwa staje się głównym kierunkiem działania. W postępowaniu profilaktycznym można wyróżnić trzy zasadnicze fazy działania, w zależności od okresu zagrożenia ustroju chorobą oraz od stosowanych metod działania.
