Jeśli cierpisz z powodu tego typu zaburzeń neurofizjologicznych, to jest możliwe, że twoje kłopoty psychiczne nie są konsekwencjami dysfunkcjonalnych przekonań, emocji i zachowań. Nawet wtedy jednak, gdy przyczyny owych kłopotów są natury fizycznej, łatwo pojawia się żądanie: „Nie mogę sobie pozwolić na dysfunkcje!”. Być może znajdujesz się w wyjątkowo trudnej sytuacji społecznej, która stanowi rzeczywistą przyczynę twojej udręki – dotyka cię skrajne ubóstwo, rasizm, homofobia, fanatyzm, ekstre- mizm polityczny lub religijny. Choć są ludzie, którzy znajdują racjonalne sposoby radzenia sobie w takich warunkach (zobacz na przykład klasyczną już książkę Viktora Frankla Man’s Search for Meaning o więźniach hitlerowskich obozów zagłady), zaburzenia emocjonalne są w tym wypadku z pewnością uzasadnione i racjonalne. Wtórne samoudręczanie jest możliwe nawet wtedy, gdy pierwotny problem nie jest wynikiem absolutystycznych żądań. W każdym razie warto przestać się upierać, że reakcje na własne emocje nie mogą wywoływać dodatkowych destrukcyjnych emocji. Krótko mówiąc, nie pozwól zadręczać się samoudręczeniem. Zakładając, że posługując się absolutystycznymi żądaniami, wymaganiami i powinnościami, wyzwalasz dysfunkcjonalne emocje i zachowania.
