Musimy odrzucić nasze wyuczone, sztucznie wykreowane schematy ról społecznych, tak jak kaleka odrzuca kule; musimy wyzwolić się z pancerza, który więzi nasze emocje. Stosowne wydaje się tu zacytowanie myśli przewodniej terapii postaci (Gestalt) stworzonej przez Perlsa. Twórca tego kierunku opowiada się za swobodnym rozwojem osobowości, wolnym od tłumienia emocji: „Robię to, co robię; ty też robisz to, co robisz. Nie po to jestem na świecie, żeby spełniać twoje oczekiwania, a ty nie po to jesteś na świecie, żeby spełniać moje oczekiwania. Ty jesteś ty, a ja jestem ja. A jeśli przypadkiem się spotkamy – to wspaniale. Jeśli zaś nie – nic takiego się nie stanie”. Zachowanie zgodne z rolą jest niczym innym jak spełnianiem odgórnych oczekiwań; emocje powinny znajdować się pod stałą kontrolą, co umożliwi jednostce prawidłowe przystosowanie się do życia. Ludzie manifestują wobec siebie postawę luzu i beztroski, demonstrują maski opanowania i obojętności: „Niczego się nie boję i nie mam żadnych problemów”. Tę idealną postawę można osiągnąć jedynie wtedy, gdy jednostka sprawuje nad sobą stałą kontrolę, nigdy nie okazuje podniecenia ani emocji.
