Wyrazem troski państwa dotyczącej zwalczania gruźlicy jest wydana w r. 1959 ustawa, która traktuje gruźlicę jako najważniejszą chorobę społeczną w Polsce, ustala zasady opieki państwa nad chorymi na gruźlicę lub inwalidami. Ustawa ta ma charakter powszechny, co oznacza, że z jej dobrodziejstw może korzystać każdy chory na gruźlicę. I odwrotnie — każdy obywatel ma obowiązek podporządkowania się postanowieniom ustawy, mającym na celu wykrywanie zachorowań na gruźlicę i zapobieganie szerzeniu się tej choroby. Ustawa jest olbrzymim osiągnięciem w walce z ghiźlicą w Polsce i należy do nielicznych tego typu humanitarnych ustaw w świecie. Zapewnia ona każdemu choremu możliwość bezpłatnego leczenia ambulatoryjnego, sanatoryjnego lub szpitalnego, zależnie od potrzeby, oraz nakłada obowiązek szczepień ochronnych BCG wszystkich dzieci. Gruźlica jest chorobą zakaźną, wywoływaną przez zarazki zwane prątkami gruźlicy lub prątkami Kocha, a jej rozwój i przebieg zależy w dużym stopniu od warunków ekonomiczno-społecznych ludności. Z tych względów została ona zaliczona do klasycznych chorób społecznych. Gruźlicę spotyka się co prawda we wszystkiąh warstwach ludności, rozpowszechniona jest jednak najbardziej wśród Judności znajdującej się w trudnych warunkach bytowych.
