Ukształtowanie możliwie potężnie rozbudowanego i silnie zakorzenionego superego. Z punktu widzenia psychologii należy natomiast dążyć do jak najsłabiej rozwiniętego superego, ponieważ tylko wówczas jednostka jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania w środowisku i rzadko pojawia się w niej poczucie bezsilności. Zróżnicowany stopień rozwoju superego jest uwarunkowany również przynależnością do określonej warstwy społecznej. Najsilniejszym superego charakteryzują się członkowie średnich i wyższych grup niższych warstw społeczeństwa oraz w niższych i średnich grupach warstwy średniej. Najsłabsze superego zaś obserwuje się wśród członków niższych grup i warstwy niższej, wyższych grup warstwy średniej i warstwy wyższej. Ludzie z najniższych warstw społeczeństwa mają niewiele do stracenia, albowiem opór w stosunku do autorytetów dość szybko sprowadza ich na drogę przestępstwa. Członkowie warstwy najwyższej nie muszą mieć silnie rozbudowanego superego, ponieważ dysponują znacznie większymi możliwościami rozwoju osobowości. Najwyższa warstwa społeczna a więc warstwa panująca – podlega niewielu ograniczeniom, dysponuje liczniejszymi możliwościami rozwoju, mniej przeszkód musi pokonywać na drodze rozwoju osobowości.
